چنین گفت رســتم به سهـــراب یل*****که من آبـــرو دارم انــــــدر محـــل
مکن تیز و نازک ، دو ابـروی خود****دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی خود
شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت*****بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود****که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب*****که مامش ترا می نمــــاید کبــــــاب اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم*****دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم چوشوهر دراین مملکت کیمــیاست****زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست خودت را مکن ضــــایع از بهــراو****به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو دراین هشت ترم،ای یلِ با کـلاس*****فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی*****چرا رشــته ات را پزشـکی زدی من ازگـــــــــور بابام، پول آورم******که هــرترم، شهـریه ات را دهـم من از پهلــــــوانانِ پیــشم پـــسر*****ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر چو امروزیان،وضع من توپ نیست****بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست به قبـض موبایلت نگـه کرده ای******پــدر جــــد من را در آورده ای مسافر برم،بنـده با رخش خویش*****تو پول مرا می دهی پای دیـــش مقصّر در این راه ، تهیمیــنه بود*****که دور از من اینگونه لوست نمود چنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر*****بُوَد گفـــته هایت چو شهـد وشکر ولـی درس و مشق مرا بی خیـال*****مزن بر دل و جان من ضــد حال اگرگرمِ چت یا اس ام اس شویــم***ازآن به که یک وقت دپرس شــویم
تبادل
لینک هوشمند
